W ciemnosci.......

Zapadla ciemnosc, swiatlo przestalo goscic miedzy pustymi scianami. Serce mocniej zabija, jakby z obawy przed mrokiem. Ciemnosc jest tu, juz nie jestem sama. Moze w kamiennym cieniu zapuka On. Wladca mej zblakanej duszy i uwolni mnie od zdrady mysla, ktora prowadzi mnie na urwisko. Tym razem tez tam jestem. Patrze w do, Tam tez rozciaga sie ciemnosc. Jest bardzo stromo. Boje sie, lek przed bolem paralizuje mnie. Nie umie sie odnalezc. Jak sie tu znalazlam? Czy to juz koniec mej wedrowki? Nie potrafie sie cofnac, a moze nie chce? Czuje jak powoli me cialo pochlania odchlan. Kryje sie w mgle. Juz nie wiem, ktory ruch gdzie mnie zaprowadzi. Chce sie uwlonic. Dusze sie. Robie krok do przodu w panice zapominam o saklnym urwisku, ktore jeszcze do niedawna bylo widoczne u mych stop. Trace rownowage, stopy opsuwaja sie po zboczu. Porywa mnie wiatr, nie pytajac o zgode wdziera sie w moje pluca. Na chwile zapominam o wszystki. Obrazy przeszlosci mijaja mi przed oczami. Beztroskie dziecinstwo, laki zalane fala kwiatow. Wtedy wszystko bylo takie proste i latwe. Zycie bez zmartwien.......... MINELO........ W tym momencie poczulam bol i wrocilam do rzeczywistosci. Bezwladne cialo, poniewierane obsuwala sie na skalach. Bezglosnie krzyczalam z bolu wolajac o pomoc. Nikt nie uslyszy milecznia. Jednak On mnie uslyszal. Widzialam jak moje cialo roztrzaskane lezalo u podnoza wielkiego kanionu. Nie czulam bolu. Slyszalam tylko jak puka do mych drzwi, nie czekal az mu otworze. Wszedl................ Troski odplynely..............